Aşk şehri Roma’dan izlenimler

Gazeteci Kazım Kılınç, İtalya’nın başkenti Roma izlenimlerini detaylarıyla kaleme aldı. İşte Turizm başkentinden izlenimler;

Geçen hafta eşim Nuray ve oğlum Uğurcan’la birlikte İtalya’daydık.

Mutlu olduk, çünkü artık Türkiye birçok konuda dünyanın en gelişmiş ülkelerinden İtalya’dan epey önde. Üzüldük çünkü, tarihini, kültürünü, kentlerini dünden bugüne çok iyi koruyan ve bunu paraya tahvil eden İtalya’ya karşılık biz ne yazık ki cennet ülkemizi yeterince koruyamamışız. Ne yazık ki bu hoyratça tutumumuz bugün de tüm hızıyla sürüyor. Ve bu nedenle Türkiye, maalesef dünyada hak ettiği noktada değil. Bu gözlemlerimizi aşağıdaki sayfalarda detaylı olarak anlatacağız elbet. Ama gelin İtalya turuna birlikte çıkalım.

Pazar sabahı Atatürk Havalimanı’nda buluştuğumuzda tura katılan birbirinden sevimli ve saygın kişiler cümbür cemaat tam tekmil hazır vaziyetteydi. İlk tanıştığımız kişi, bizi bir hafta boyunca muhteşem rehberliğiyle mutlu eden Fatih Egemen’di.

Gerekli hazırlıklarımızı tamamladıktan sonra uçağa binmek üzere içeriye girdik. Ancak sürekli yapıldığı gibi THY, biniş kartında belirtilen giriş kapısını yine değiştirmişti. Çoğu kez anons bile yapılmadığı için yolcular, büyük sıkıntılar yaşıyor. Bu sefer de yine öyle oldu. Bu kızgınlıkla uçağa bindik. Boeing 737 sefer sayılı uçak hıncahınç doluydu. Çoğu yolcuların dile getirdiği şikayet, uçağın sıkış tepiş olmasıydı. Koltuk araları çok kısa. Bugünün müthiş rekabet ortamında, özel sektörün alabildiğine güçlenmeye başladığı bir dönemde THY’nin birkaç sıra koltuğu azaltmasında yarar var. Çünkü uçak demek hız demek, rahatlık demek, konfor demek. Hız vardı elbette. Ama ne yalan söyleyeyim konfor boyutu eksikti. Zira dönüş yolunda, yani Venedik-İstanbul uçuşunda Airbus 321A gibi muhteşem ve ferah bir uçakla yolculuk yapmanın müthiş keyfini yaşadık. Hem mönü daha iyiydi hem de koltuklar acayip rahattı.

Devlet içinde devlet: Vatikan
Yaklaşık iki saatlik yolculuktan sonra Roma’daydık. İçeriye girdik ki ne görelim, bizim Atatürk Havalimanı buraya on basar. Her yönüyle çok daha iyi bir havalimanına sahibiz. Bir defa daha modern, daha büyük, daha temiz, daha hızlı işleyen bir havaalanımız var. Saatlerce bagajlarını bekleyen bizler, bu düşüncelerle epey keyiflendik. Demek ki bizim de çok iyi olduğumuz yönler vardı.

HOT AFFILIATES

Havaalanında çok bekledik, çünkü dünya sanki İtalya’ya Roma’ya akıyor. Havaalanında her renkten, her cinsten, her yaştan insan mevcut. Çinlisini de Rusunu da,. Hintlisini de görmek mümkün. Daha ilk izlenimimiz, İtalya’nın turizm işini çok iyi kotardığı yönündeydi.

Bu düşüncelerle havaalanından dışarıya çıktık ve doğruca bizi bekleyen otobüse bindik. Ve sempatik rehberimiz Fatih Egemen, donanımlı bilgisiyle başladı anlatmaya… İlk durağımız Vatikan olacaktı. Devlet içindeki devlet Vatikan. Vatikan’ın biz Türkler açısından bir başka önemi daha vardı. Terörist Mehmet Ali Ağca, Vatikan’da Papa 2. Jean Paul’u Vatikan’da vurmuştu. Bu kutsal mekanda Türkiye’mizi ve Türk halkını 7 cihana rezil etmeye çalışmıştı. Neyse ki o kötü günler geride kaldı.

Vatikan, devlet içinde devlet dedik. Çünkü gerçekten öyle. 0.45 kilometrekare alana sahip Vatikan, dünyanın en küçük bağımsız ülkesi. Yüksek duvarları, muhteşem mimarisi, kocaman meydanı ve müthiş güzel çeşmesiyle Vatikan, insanı büyülüyor. Roma’ya giden herkesin muhakkak ziyaret ettiği Vatikan’ın devlet başkanı Papa. Hani çok konuşulan din devleti hikayesi var ya burası tam öyle. Vatikan tam anlamıyla din devleti. Bernini tarafından yapılan 1666 mimber ve Michel Angelo tarafından yapılan Pieta (Merhamet) heykeli Vatikan’ın en önemli simgeleri arasında yeralıyor. Vatikan, aynı zamanda 1641 yılında inşaatı tamamlanan Sen Pietro Bazilikası’na ev sahipliği yapıyor. 1508-1512 yılları arasında Michel Angelo tarafından yapılan Rönesans dönemi tavan resimleri ile Capella Sistina (Sistina Şapeli) Vatikan müzelerinin önemli unsurlarını oluşturuyor. Dünyanın en büyük katedrali olan St. Pietro Katedrali burada. Vatikan, iğne atılsa yere düşmeyecek kadar kalabalık. Akın akın giren ve çıkan insanlar var burada. Girenler meraklı bakışlarla etrafını kolluyor, çıkanlar ise dünyanın en önemli dini merkezlerinin başında gelen Vatikan’ı görmenin mutluluğuyla ayrılıyor. Kuşkusuz biz de bu meraklı bakışlarla adımımızı attık Vatikan’a, ayrılırken yaşadığımız duygu hayranlık, belki de kıskançlıktı. Biz neden böyle yapamadık diye. Tam bu noktada aklıma İzmir Efes’teki Meryem Ana Kilisesi geliyor. Peki biz acaba Meryem Ana Kilisesi’ni neden yeterince tanıtamıyor, yeterince ziyaretçi çekemiyoruz? Bunu çok iyi düşünmemiz lazım. Çünkü Meryem Ana Kilisesi öyle böyle bir yer değil. Tüm Hıristiyanlarca kutsal kabul edilen en önemli inanç merkezlerinden biri. Burayı ziyaret edenler, hacı oluyor.

İçinde çok önemli papaların mezarlarının bulunduğu Vatikan’ın hemen etrafında ise İstanbul’u aratmayan çirkin manzaralar var. Baraka tarzında seyyar satıcılar, Vatikan’ın etrafını kuşatmış durumda. Satıcıların büyük kısmı ise Afrikalı zenciler, Uzakdoğulular ve Bangladeşliler.

Roma’da İspanyol Medyanı
Vatikan’ı hayranlık duygularıyla terk ederken rehberimiz Fatih, yeni rotamız Piazza di Spagna, yani İspanyol Meydanı hakkında bilgi vermeye başlamıştı bile. İspanyol Elçiliği’nin bulunduğu meydanda görülmesi gereken en önemli mekan, Trinita dei Monti Kilisesi ile İspanya Meydanı’nın arasında yer alan İspanyol merdivenleri. Elçiliğin burada bulunması nedeniyle İspanyol merdivenleri deniliyor. Merdivenlerin yukarısından Roma’ya kuşbakışı bakabilir, sokaklardaki o yetenekli ressamlara resminizi yaptırabilirsiniz. Hemen hatırlatalım ki modaya ve markalara düşkün olanlar için etrafta çok sayıda İtalya’nın ve dünyanın önde gelen mağazalarında alışveriş yapabilirsiniz. Tabii cebinize kıyabilirseniz. Çünkü fiyatlar çok çok yüksek. İspanyol Medyanı’nın ardından yine ünlü bir mekana Piazza Navona, yani Navona Meydanı’nda soluğu alıyoruz. Yine sokak ressamları, falcılar panayırı andıran mekanlar dikkatimizi çekiyor. Soluklanmak ve etrafı seyretmek istiyorsanız meydandaki kafelerde cappuccino içebilir, o meşhur ve tadı müthiş güzel Roma dondurmasını afiyetle yiyebilirsiniz.

Roma’nın en ünlü ve korunmuş anıtlarından biri de Pantheon. Piazza Rotonda. Roma’nın en ünlü ve en iyi korunmuş anıtlarının başında geliyor. Hadrianus tarafından yeniden inşa edilen anıt, daha sonra kiliseye dönüştürülmüş. Bugün Roma’nın en güzel meydanlarından birinde yer alan Pantheon, İtalya’nın ünlü krallarının yanı sıra Rafaello’nın mezarlığına da ev sahipliği yapıyor.

Aşıkların akın ettiği yer: Aşk Çeşmesi
Roma’nın en ünlü ve en sevilen yerlerinden birisi Fontana di Trevi, yani Aşk Çeşmesi. Çeşmenin epey ilginç ve uzun bir hikayesi var. Onu geçelim. Ama efsaneye göre sırtı dönük halde havuza para atanların dilekleri tutuyormuş. O yüzden Aşk Çeşmesi’ni ziyaret edenler sırtı dönük halde iken, havuza bozuk para atıyor, dilek tutuyor. Biz de sırtımızı havuza döndük, bozuk para attık, dilek tuttuk. Havuzun etrafı insan kaynıyor. Para atan atana. Havuzda her gün binlerce Euro toplanıyormuş. UNESCO, bu paraları kimsesiz çocuklar için kullanıyor. Kısacası çok ilgi görüyor Aşk Çeşmesi. Bizde de böyle hikayesi olan yerleri öne çıkarmak, iyi pazarlamak lazım.

İtalya’nın vazgeçilmez lezzeti: Pizza ve Spagetti
Bu ziyaretlerin ardından açlığımızı İtalya’nın dünyaca ünlü lezzetleriyle gidermek istiyoruz. Elbette pizza ve spagetti yiyeceğiz. Ama nerede? Çünkü ünlü meydanları saran restoranlarda fiyatlar uçuk. Yiyin yiyebilirseniz. O yüzden rehberimiz Fatih’in uyarısıyla soluğu çevredeki lokantalarda alıyoruz. Ama bir kaygımız var. Domuz etinden, domuz yağından yapılan yemeklerden uzak durmak gerek. Neyse ki onlar da var. Gelen kocaman margarita pizzaları ve soslu spagettiyi karnımız zil çalmış halde yiyoruz elbet. Ama ne yalan söyleyeyim o kadar büyük keyif, lezzet almadık. Burada hemen bir hatırlatma yapmak isterim. Evet pizza da spagetti de eğer çok iyi yapılırsa gerçekten keyifle yenilebilir. Ama her yerde bu lezzeti bulmak mümkün değil. Biz de İtalya ziyaretimiz boyunca birkaç yerde mutlu olabildik. Gerisi, sıradan pizza ve spagetti yapan yerler. O yüzden epey bocaladık. Ve tabii arayışlara da başladık.

Akşam olunca kalacağımız otele, Villa Sorenzo’ya doğru yol alıyoruz. Ama git git bitmiyor. Şehrin biraz uzağında, üniversitelerin ve öğrenci yurtlarının yer aldığı bir semtte yer alıyor. Duvarlar yazıyla dolu. Binaların her tarafına sloganlar, isyan resimleri yazılıp çizilmiş. Öğrendik ki burada isyankar genç komünist öğrenciler epey fazlaymış. Otelimiz Villa Lorenzo küçük ama şirin bir mekan. Odalar bir hayli küçük. Ama bizi esas zorlayan, sabah kahvaltısının zayıf mönüsüydü. Kahvaltıda biz Türklere uygun hiçbir şey yok. Domates yok, biber yok, salatalık yok, zeytin yok, beyaz peynir yok, kavun karpuz, üzüm falan hiç yok. E ne var? Yumurta var, tuhaf tadıyla ekmek var, sütle yenilen yiyecekler, Corn Flakes var. Haliyle canımız sıkkın. Ama arayan mevlasını da bulur belasını da misali, etrafı hemen kolaçan ediyoruz. Meğer hemen yanı başımızda güzel bir market varmış. Mis kokulu domatesleri, capcanlı salatalığı, peyniri, harika siyah üzümü alıp koşuverdik kahvaltı odasına ve bir güzel afiyetle yedik. Kahvaltı işi tamamdı, ya sonraki yemekler? Onun da çözümünü bulduk. Şöyle sağı solu gezelim derken gözümüze ilişen bir tabela epey sevindirdi bizi: BİNGÖL KEBAP yazıyordu ve çalışanlar Türkçe konuşuyordu. Hah tamam dedik, aradığımızı bulduk. Sıcak bir selam ve sıcak bir karşılama, memleketimizi Roma’ya taşıdığımızın tüm işaretlerini veriyordu. Bingöllü Orhan Bayındır 15 yıl önce Almanya’ya taşınmış, kebapçılık yapmış. 2 yıl önce de soluğu Roma’da almış. Üniversite öğrencilerinin mekanı Tiburtuna Caddesi’ndeki küçük kebapçı dükkanında öğrencilere Türk dönerinin tadına doyulmaz lezzetini satıyor. Biz gittiğimizde tatil olduğu için dükkan seyrekti. Ama okul döneminde burası dolup taşıyormuş. Upuzun kuyruklar oluşuyormuş. Yerimizi bulduk ya, artık sürekli Bingöl Kebap’tayız. Tura katılan diğer kebap severler ile birlikte habire ziyaret ediyoruz burayı. Lezzetli tavuk dönerle birlikte güzel ayranımız bize can simidi oluyor adeta. Öyle ya Orhan, Osman ve diğer Bingöllü, Diyarbakırlı, Karslı ve Elazığlı çalışanlar tüm içtenliği ve sıcaklığıyla bize yemek yapıyor, o güzel Türk çayını servis ediyor. Gurur duyuyor ve mutlu oluyoruz tabii. Türklerin başarılarıyla gurur duymamak mümkün mü?

Biletinizi almadan sakın belediye otobüsüne binmeyin!
İkinci gün, bazılarımız Pompei gezisine katıldı bazılarımız ise şehirde kalmayı tercih etti. Biz de onlardan biriydik. Roma’yı keşfedelim, kaliteli pizza ve spagetti yiyelim dedik. Otel, şehir merkezinden uzak olduğu için otobüs durağına yöneldik. Bilet alacağız ama bilet yok. Etrafa bakıyoruz bilet satan yer de yok. Otobüse binelim ya parasını veririz ya da şoföre son durakta indiğimizde bileti veririz diye düşündük. Ama şoförün umurunda da değil, ilgi alanında da. Çünkü biletler, otomatik makineye okutuluyor. Biletleri son durakta alırız düşüncesiyle oğlum, eşim ve diğer iki arkadaşımızla birlikte otobüse bindik. Daha birkaç dakika geçmemişti ki sevimsiz iki görevli boyunlarına askılı kartı göstererek karşımıza çıktı, sorular sormaya başladı. İlk soru, “ne zaman geldiniz?”di. İkinci günümüzdü ve ilk defa otobüse biniyorduk. Bunu söyledik. Pasaportlarımızı istedi, verdik.

– Çocuğu saymıyorum, her biriniz için 100 Euro ceza vereceksiniz dedi.
– Olur mu öyle saçmalık
– Aşağıya inin
Aşağıya indik tabi. İki görevli ile sohbetin sinir katsayısı artarak devam etti.
– O zaman her biriniz için 50 Euro istiyoruz
Adamlar resmen rüşvet istiyordu.
– Hayır olmaz. Biletler 1 Euro. Biz bilet bulamadık, son durakta alırız düşüncesiyle otobüse bindik, ama buna rağmen ceza ödememiz gerekiyorsa makul bir ceza ödeyelim. Kişi başına 5 Euro.
– Hayır. Toplam 200 Euro vereceksiniz.
– En fazla 20 Euro veririm.
– O zaman polise gidelim
– Tamam gidelim.
– Ama o zaman daha fazla ödersiniz.
– Ödeyelim.

Gazeteci olduğumu söyledim, basın kartını gösterdim, makinemi çantadan çıkardım.

– Peki o zaman, kişi başı 25 Euro, yani toplam 100 ödeyin.
– Hayır en fazla 20 Euro.
– Son olarak 50 Euro verin

Adamlar, rüşvetin tarifesini indirdikçe indiriyor, ama benim de sinirlerim habire yükseliyordu. Bir anda aklıma İstanbul, turistler, belediye otobüsleri ve görevliler geldi aklıma. Mekanı ve olayın aktörlerini değiştirdim aklımdan. İtalyan turistler İstanbul’a gezmeye gelmişti. Bilet bulamamış, ama bir şekilde ya şoföre para vereceklerini düşünerek ya da indikleri istasyondan bilet alarak otobüse binmişlerdi. Derken bir sonraki durakta kondüktörler otobüste denetime başlamış ve bizim İtalyanları biletsiz şekilde görmüştü. İtalyanlar çaresiz şekilde durumlarını anlatmış, yardım istemişlerdi. Acaba bizim Türk kondüktörler ne yapardı?

– Her biriniz için 100 TL ceza keseceğiz.
– Yapmayın, etmeyin. Son durakta alırız bileti. Bilet bulamadık, binmeye mecbur kaldık.
– Ben anlamam. 4 kişisiniz, her biriniz 100 Lira olmak üzere toplam 400 lira vereceksiniz.
– Tamam cezamızı ödeyelim ama makul olsun.
– O zaman otobüsten inin
deyip indirdikten sonra bizim yukarıdaki sohbetimizi yaparlar mıydı? Rüşvet isterler miydi? Kan kustururlar mıydı?
Hiç sanmıyorum.
Ya ne derlerdi?
Tamam o zaman. Bir daha yapmayın. Aha bilet satan yer gidin alın.

Bunu da gülerek, sımsıcak bir eda, biraz da utangaç, mahçup bir tavırla yaparlardı. Aman memleketimizi kötü göstermeyelim, turiste yardımcı olalım diye.
Evet böyle yaparlardı.

Ben bunları düşündüm ve ısrarımı sürdürdüm. Ama adamlar da rüşvet ısrarını sürdürüyordu. En sonunda 50 Euro’ya kadar indiler. Ama ben “Nuh dedim, peygamber demedim” Baktılar ki olmuyor. Tamam be tamam gidin artık dediler ve bilet satan Tabacco dükkanını işaret ettiler.

Tabii ben bu olayı böyle anlatıyorum ama eşim, oğlum ve yanımızdaki arkadaşlarımızın telaşını, korkusunu görmeliydiniz.

Özetle demem o ki, İtalya’yla gittiğinizde siz siz olun, sakın biletinizi almadan belediye otobüsüne binmeyin. Sonra kişi başı 50 Euro, kimbilir belki 100 Euro ödemek zorunda kalabilirsiniz.

Vahşetin tarihi burada yazılmış: Collosseum
Roma’ya gidenlerin muhakkak ziyaret etmesi gereken yerlerden biri de tarihi 2 bin yıl öncesine dayanan ve görenleri büyüleyen Colloseum, yani Arena. Filmlere konu olan ve Roma’nın adeta sembolü sayılan Collosseum’un inşaatı, M.Ö. 70 yılında imparator Vespanianus tarafından başlatılmış, 82 yılında Titus tarafından bitirilmiş. Çevresi 527 metre elips şeklinde olan 4 katlı bu yapının yüksekliği 50 metre. En alt katı, yerden 4 metre yükseklikte.

Yapının imparator için ayrılan ve diğerlerinden daha geniş olan dört ana giriş dışında 80 giriş kapası bulunuyor. Anlatılanlara göre Collosseum, yaklaşık 50 bin kişilik kapasitesi ile dünyanın en büyük arenası konumunda. Roma İmparatorluğu döneminde, sirk oyunları, araba yarışları hap burada yapılmış. Ama bu mekan, aynı zamanda sayısız vahşet olayına da sahne olmuş. 19. yüzyıla kadar burası dünyanın en büyük amfi tiyatrosu olarak kullanılmış. Gladyatör gösterileri de burada yapılmış. İ.S. 249 yılında düzenlenen şenliklerde bu arenada, yüzlerce hayvan dövüştürülerek öldürülmüş. Yine anlatılanlara göre 2 bin civarında gladyatör aslanlara yem olmuş. Filden aslana, kaplandan su aygırına kadar, zebradan zürafaya kadar yüzlerce hayvan Roma’nın birinci yılı onuruna alkışlar arasında parça parça edilerek büyük vahşetler sergilenmiş. Türkler ve Müslümanlar için “barbar” diye bağırıp duran Batılıların bu barbarlığını da burada not edelim. Ve Collesseum ile ilgili son bir not: Günümüzde modern stadyumların mimarilerinde örnek olarak alınıyor.

Roma’da buz gibi çeşme suyu
Roma’yı gezerken dikkatimizi çeken şeylerden biri de kentin hemen her yanına dağılmış çeşmeler oldu. Neredeyse tüm caddelerde bulunan bu çeşmelerden akan su deyim yerindeyse buz gibi. Üstelik epey lezzetli. Bu sular, dağdan şehre getirilmiş. Sürekli aktığı için soğukluğunu ve tazeliğini sürekli koruyor. Kenti ziyaret edenler, özellikle sıcak havalarda fiyatı bir hayli yükselen pet şişe suları yerine bu çeşmelerden su içmeyi tercih ediyor. Sıraya girenler kana kana su içtikten sonra, şişelerini doldurmayı da ihmal etmiyor.